miércoles, enero 29, 2014

Joan Dausà i els Tipus d´Interès




Sería injusto no explicar quién es o de dónde ha salido la canción a la que hago referencia en el anterior post.  Aunque como no quiero llevarme méritos ajenos, diré que estas cosas pasan, como cuando suena la flauta, por casualidad.

Después de un tiempo de ostracismo y autarquía cultural, pude romper con mi enclaustramiento y salir a hacer algo que realmente me apetecía: salir a un concierto. Es cierto que la elección fue un tanto condicionada por ciertas circunstancias, pero como dicen por ahí, bien está lo que bien acaba y allí fui. También resulta ser cierto que a quien fui a escuchar no era el autor de esta canción y supongo que por eso me gustó tanto esta actuación, por el factor sorpresa. 

El asunto es que, no sé qué demonios había mirado en la cartelera,  pero íbamos a “matacaballo”, todo el día de un lado a otro y una de las paradas era el concierto de cierto grupo (al que dedicaré otras líneas en post a parte pues creo que es merecedor de ello). Pero al llegar, resultó que teníamos doble actuación, no teloneros, sino cartel compartido. 

Como ando fuera de estos lugares, no me extrañó demasiado el no haberme enterado del doble cartel, tampoco el no haber oído hablar de él en mi vida ni haber escuchado ni una canción;  lo que sí me sorprendió fue que todo el mundo de la sala lo conociera y ver cómo era capaz el autor de mover a un auditorio, que no por falta de entrega, sino de espacio y de forma (las salas con butacas para los conciertos me aún me dejan fascinada y no sé si termino de hacerme a  ellas), pero bueno, con todo y con eso, la gente se movió, cantó e incluso lloró. De verdad, tal cual y no una, sino varias personas de las que yo alcanzaba a ver comenzaron a llorar mientras tarareaban canciones de Joan Dausà, que así se llama el cantautor. Vaya, las canciones eran realmente tristes en muchos casos y tristísimas en el resto, pero no recuerdo haber llorado con ninguna más allá de  aquella que decía “ del barco de Chanquete, no nos moverán” y aún así,  la gente cantaba, reía, lloraba … y bailaba!!!

Personalmente a mí el concierto me gustó mucho y como decía antes, puede que el factor sorpresa tuviera algo que ver, pero es que el tipo bien lo merecía. Comentó en algún momento que algunas de las canciones (si no todas) pertenecían a la banda sonora de una película en la que había participado, “Barcelona, nit d´estiu”, que nos tomamos la molestia de ver. Y ahí vuelve el factor sorpresa!!: no dejo de ver películas que me parecen una bazofia y aquí está esta peli, de la que me entero por casualidad en un concierto que no esperaba y al que motu proprio, probablemente no habría ido.  Y me llevo peli muy buena y recomendable y además, el disco, que cuanto más escucho, más me gusta. Ya se sabe, cuantos más lingotazos, más borracho. La canción que más me ha llegado, “Jo mai mai” y parece que no ha sido a la única, puesto que fue la más solicitada en el concierto.

Así que termino por decir que el disco de  “Joan Dausà i Els Tipus d´Interès”, ha resultado un disco sincero, doloroso, divertido, punzante… y sorprendente, para estos tiempos en que la música parece que depende de a qué programa de televisión hayas asistido y en qué programa de músicos amateurs hayas participado.

lunes, enero 27, 2014

Jo mai mai

Si tienes suerte, a lo largo de tu vida encuentras personas, canciones e incluso películas que te inspiran.








"Avui l'Albert arriba a l'hora
em dóna el cava i el poso en fred.
I arriben l'Hèctor i la Clara
porten la nena dormida en el cotxet.

I obro la porta a la Judit
"Avui véns sola, m'encanta el teu vestit!".
I va arribant tota la colla,
quan són a taula trec el sopar.

"Un menjar exquisit"; "Vull provar aquest vi"
"Qui vol cafè"; "Hi ha Gintònics també".
I juguem al joc d'aquelles nits d'estiu,
"No parleu tan fort, que la nena dorm!".
I l'Hèctor diu:

"Jo mai mai he desitjat fer un petó a la Judit".
I afegeix: "Jo mai mai he desitjat que deixés el seu marit".
Tothom em mira i ningú beu...

I aquell dard emmetzinat
se m'ha clavat al cor.
I ho reconec,
i faig un glop.

I veig que tots riuen de cop,
però la Judit aixeca el got, em mira i diu:

"Jo mai mai no he pensat que seria més feliç al teu costat".
"Jo mai mai no he pensat que seria més feliç al teu costat".

I jo em congelo i ella beu".

miércoles, enero 22, 2014

Desconcierto






Impresionada. Así me he quedado. Han pasado dos años ( ¡enteros!) sin haber publicado nada. Que no sin haber escrito, porque tengo la libreta llena de ideas tontas, pero sin publicar nada. El caso es que los cambios en mi vida han sido la única constante en durante estos largos meses. Estos cambios, han sido una pequeña evolución en mi pequeño universo. Y bien digo pequeño, porque he estado totalmente desconectada de la gran mayoría de acontecimientos que han estado ocurriendo a mi alrededor. Lo digo sin orgullo y con una gran dosis de auto realismo crítico. No sé qué ha pasado en el mundo y todavía no sé si tengo ganas de averiguarlo... ya iremos viendo, pasito a pasito, como si despertase de un coma profundo y tuviesen que darme las noticias, así, poco a poco, para no asustarme demasiado.